Συναυλία για την Ειρήνη με τις χορωδίες του Μουσικού Συλλόγου Άνδρου

Φωτογραφίες: Μαρία Λαμπριάδου

Οι χορωδιακές συναυλίες του Μουσικού Συλλόγου Άνδρου, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, ανοίγουν κάθε χρόνο ένα μουσικό μονοπάτι. Φέτος, το ταξίδι είχε οδηγό την Ειρήνη, όχι απλώς σαν σιωπή πολέμου, αλλά σαν δικαιοσύνη, εμπιστοσύνη, αγάπη. Ειρήνη είναι το φως που διαλύει τις σκιές, μελωδία που γεφυρώνει καρδιές, βλέμμα παιδιού που δεν γνωρίζει φόβο. Η μουσική γίνεται προσευχή και υπόσχεση, καλώντας την ανθρωπότητα να επιλέξει αρμονία αντί για σύγκρουση. Οι νότες δεν τραγουδούν την Ειρήνη, την επικαλούνται, την απαιτούν, θυμίζοντας πως είναι “το τραγούδι της ζωής!”

Την παράσταση επιμελήθηκε η Αμαλία Τηνιακού

Στη συναυλία η μουσική έγινε ποτάμι που κύλησε μέσα από επτά εμβληματικά τραγούδια, καθένα τους περιέγραψε μια διαφορετική όψη της ειρήνης.

Το Candlelight Carol του John Rutter παρουσίασε την ειρήνη ως το φως που μεταμορφώνει το σκοτάδι. Στη σιγή της φάτνης το Παιδί δεν φέρνει σκήπτρα ή σπαθί, αλλά ουράνιο φως, συγχώρεση και αδελφοσύνη. Η μουσική γίνεται προσευχή και υπόσχεση, καλώντας τους ανθρώπους να δουν τον συνάνθρωπο σαν αδελφό, κάθε νότα να γίνεται ευχή, κάθε στίχος υπενθύμιση για την αληθινή δύναμη της αγάπης.

Αμέσως μετά, το τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι «Μητέρα κι αδερφή» ύμνησε τη γυναίκα ως σύμβολο αγάπης, αντοχής και σιωπηλής δύναμης. Στον πόλεμο μένει πίσω, στην ειρήνη οδηγεί μπροστά, η μορφή της γίνεται μνήμη και στοργή. Το τραγούδι, εμπνευσμένο από τον Εμφύλιο, υμνεί τη γυναικεία παρουσία ως φορέα ελπίδας και απόρριψη φανατισμού.

Το «Ψωμί είναι στο τραπέζι» του Μίκη Θεοδωράκη και Ιάκωβου Καμπανέλλη μελοποιημένο από την Τερψιχόρη Παπαστεφάνου, είναι ένας ύμνο στον ανθρωπισμό και την απλότητα. Η ειρήνη δεν είναι ιδέα αλλά πράξη που γεννιέται στην καθημερινότητα. Κάθε νότα γίνεται προσευχή, κάθε στίχος υπόσχεση, μέχρι η γειτονιά των ανθρώπων να μεταμορφωθεί σε γειτονιά αγγέλων.

Στη συνέχεια το ποίημα «Ειρήνη» του Γιάννη Ρίτσου, γραμμένο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, έγινε ύμνος στην αγάπη, στον μόχθο και τη δικαιοσύνη. Με λιτότητα το ποίημα του Ρίτσου περιέγραψε την ειρήνη ως καθημερινή πράξη όπως το ψωμί στο τραπέζι, το χαμόγελο της μάνας, τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων.

Και τότε ακούστηκε το “παγκόσμιο” Imagine του John Lennon, που μας καλεί να πιστέψουμε ότι η ειρήνη δεν είναι κάτι άπιαστο και μακρινό, αλλά μια εφικτή πραγματικότητα, ένας πόθος που μπορεί να βρει εκπλήρωση. Δεν είναι επίσης ουτοπία αλλά κοινωνική ευθύνη. Λέει: “Φαντάσου έναν κόσμο χωρίς σύνορα, μίσος ή πολέμους, όπου οι άνθρωποι δεν χωρίζονται σε έθνη αλλά μοιράζονται ένα κοινό όνειρο” Η μουσική γίνεται η γλώσσα αυτού του ονείρου που προσδοκά ένα κόσμο ειρηνικό.

Τα τραγούδια «Κάποτε θα ’ρθουν να σου πουν» του Μίκη Θεοδωράκη και Σιδηρόπουλου και «Αλληλούια» του Λευτέρη Παπαδόπουλου και Γιώργου Χατζηνάσιου ενώθηκαν σε ένα κοινό μήνυμα ειρήνης και εσωτερικής γαλήνης. Η ειρήνη είναι βαθιά προσωπική και ιερή υπόθεση. Στην καρδιά της βρίσκεται το παιδί, αμόλυντο, που κοιτάζει τον ορίζοντα χωρίς φόβο και ψιθυρίζει το δικό του Αλληλούια. Αν το παιδί συνεχίζει να τραγουδά την ειρήνη, τότε ο κόσμος θα έχει ακόμα φωνή.

Η συναυλία ολοκληρώθηκε με το φωτεινό «Τραγούδι της Ειρήνης» του Γιάννη Μαρκόπουλου, γραμμένο το 1982 για την έναρξη του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Στίβου στην Αθήνα. Οι παιδικές φωνές υψώθηκαν δυνατά, ζητώντας: «Ειρήνη, θέλουμε Ειρήνη!». Την ειρήνη που δεν είναι όνειρο μακρινό, αλλά πράξη, φωνή της γης, ανάσα του κόσμου. Γιατί τελικά το τραγούδι της ειρήνης είναι το τραγούδι της ζωής!

 

Τη διεύθυνση, σκηνοθεσία και τα κείμενα της Μουσικής παράστασης επιμελήθηκε η Αμαλία Τηνιακού.
Η νεοσύστατη ορχήστρα δωματίου του ΜΟΥ.Σ.Α. συνόδευσε τις χορωδίες

Βιολοντσέλο, Μάριον Σούμπερτ
Βιολί, Βαγγέλης Χαλάς
Φλάουτο, Κλέαρχος Χαλούλος
Κιθάρα, Μιχάλης Καλογρίδης, και Σταυρούλα Διαμαντοπούλου
Κρητική λύρα, Αντώνης Κολυμενάκης
Σαντούρι, Θανάσης Καρπούζης
Ούτι, Θοδωρής Γιαννίσης
Κανονάκι και μπουζούκι, Κώστας Χρυσοστόμου