Η Άνδρος αγαπιέται, αγαπιέται πολύ. Από τους ντόπιους, από τους επισκέπτες. Προσωπικά νιώθω και ντόπιος και επισκέπτης. Εδώ και 35 χρόνια, χειμώνες και καλοκαίρια, αγαπώ το νησί όλο και πιο πολύ, όλο και πιο βαθειά, για λόγους προφανείς, οι ενδιαφέροντες άνθρωποι, η σπουδαία ναυτική ιστορία αλλά και παράξενους και μυστήριους, αυτούς που λαχταρά και ορίζει η καρδιά.
Αχ, λέω, υπάρχουν μερικές ρεματιές, μερικά ξωκκλήσια, κάτι ξερολιθιές και κυπαρισσοσειρές και βραχότοποι που δεν κατάφερα να δω από κοντά.
Αχ, λέω και φέτος, στα 10 χρόνια του Φεστιβάλ. Μας ξέφυγαν μερικές παραστάσεις και κάποια μουσικά σχήματα που ήταν αδύνατο να συμπεριληφθούν στο πρόγραμμα τα εννέα προηγούμενα χρόνια.
Αλλά πως να μη νιώθω ευγνωμοσύνη με τόσους πολλούς σημαντικούς καλλιτέχνες που τίμησαν το πέτρινο θέατρο, που μας πρόσφεραν υπέροχα κείμενα, μελωδίες, συναισθήματα και για να παίρνουμε ανάσες και να ξεδίνουμε από την πίεση και την τρεχάλα της καθημερινότητας και για να στοχαζόμαστε πιο σοβαρά, πιο ουσιαστικά τα της ανθρώπινης περιπέτειας.
Αυτά τα χρόνια η Άνδρος ακούστηκε περισσότερο και για καλό, και χάρις στο Φεστιβάλ.
Πάμε λοιπόν για το 10ο . Καλή αντάμωση στο βραδινό στέκι του Αυγούστου.
Παντελής Βούλγαρης